Een
liefdesgeschiedenis, een oudere man, een achtienjarig meisje. Het zoveelste
Lolitathema in weer een ander jasje? Florence Noiville weet in haar tweede
roman, L'attachement, die valkuil te omzeilen en zet een indringend verhaal
neer, dat je ook na lezing van het boek nog een tijdje bezighoudt.
Tout ce qui est
anachronique est obscène, schreef Roland Barthes in zijn Fragments d'un
discours amoureux, het motto van de roman. Inderdaad - de vertelster is 49 jaar
oud als haar het bericht bereikt van de als schandalig ervaren verhouding die
zij 30 jaar geleden beleefde, met een van haar leraren. Maar het gaat Noiville
niet om het verhaaltje dat in drie zinnen te onthullen zou zijn. Het gaat haar
om de achterliggende vragen: uit hoeveel 'ikken' bestaat een mens? Hoeveel
levens kun je eigenlijk leiden? Waarom maak je de keuzes die je maakt? Hoeveel
blijft er eigenlijk onbesproken, onbegrepen en onuitgelegd in een mensenleven?
En ook: hoe haakt alles uiteindelijk toch weer in elkaar?
Noiville speelt
fijngevoelig met de taal, ze kijkt achter de betekenissen, legt onverwachte
verbanden, haalt woorden uit elkaar - iets wat we bijvoorbeeld ook aantreffen
bij haar collega Lydia Flem (bekend van bijvoorbeeld Comment j'ai vidé la
maison des mes parents et recenter, Comment je me suis séparée de ma fille et
de mon quasi-fils). Net als Flem schrijft Noiville korte alinea's, soms
filosofisch, soms observerend, altijd reflecterend. De structuur van het boek
is zonder meer knap: met verschillende vertellers rijgt ze het verhaal aan
elkaar en creeërt ze - vooral tegen het eind - oplopende spanning met een onverwachte
ontknoping. Hopelijk laat een Nederlandse uitgever snel zijn oog vallen op
L'attachement.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten